Na naszych małżeńskich czy partnerskich szlakach nie brakuje wyzwań. Przede wszystkim każdy związek przechodzi kilka kluczowych etapów, z których każdy jest równie ważny. Jak o nich myślę to zawsze nasuwa mi się porównanie do formowania się zespołu, zaczerpnięte z teorii zarządzania. W myśl tej teorii każdy zespół (team) przechodzi przez cztery kluczowe fazy: forming (tworzenie, formowanie), storming (docieranie), norming (normowanie/stabilizowanie) i performing (realizowanie). Choć sfera miłości i biznesu to dwie inne bajki model ten w moim odczuciu funkcjonuje podobnie w nich obydwu.
– CO SCALA NAS NA POCZĄTKU? –
Kiedy się poznajemy nie wiemy o sobie nic – przynajmniej na poziomie świadomym, bo podświadomość jak wiadomo kroczy własnymi ścieżkami, które wybiegają daleko poza to, co rozumiemy w danym momencie. Zdaniem wielu badaczy to właśnie nasza podświadomość decyduje o wyborze ludzi, którymi się otaczamy – zresztą, jak o wielu innych rzeczach 😉
Zatem na początku scala nas w pewien sposób „magiczna” siła, intuicja, zauroczenie, które podpowiada nam, że to może „ten” czy „ta” właśnie, z którą warto się związać. Początki związku są zwykle intensywne. Dużo rozmawiamy, dużo czasu ze sobą spędzamy i chłoniemy się bezkrytycznie. Pojawia się jakieś uczucie, więź. Zaczynamy dostrzegać co łączy nas na bardziej fizycznym poziomie – mam tu na myśli wspólne poglądy, zainteresowania, a może nawet cele. Finalnie zapada decyzja, że chcemy być razem.
– WSPÓLNE WARTOŚCI –
W kolejnych fazach rozwoju związku niezwykle ważne stają się dla jego trwałości wspólne wartości. Myślę, że niekoniecznie musimy w 100% podzielać wszystkie wartości partnera, ale jest pewien trzon w hierarchii każdego z nas, który w tym wypadku powinien być podobny. Trudno żeby razem było dwoje ludzi, gdy dla jednego z nich najważniejszy jest ład i porządek, a drugiemu na tym nie zależy – może jest to możliwe, ale nie wiem czy taki związek przetrwa długie lata. Wspólne wartości dają nam jasność naszych dążeń jako dwójki ludzi oraz każdego z nas z osobna. Łączą nas w tych dążeniach. Sprawiają, że chcemy wspierać drugiego człowieka. Tłumią w zarodku wiele niepotrzebnych konfliktów, bo sprawiają, że lepiej się rozumiemy.
Ale… wartości w dłuższej perspektywie mogą się zmieniać… a wtedy pojawiają się kryzysy.
– TRUDNOŚCI, PRZEZ KTÓRE PRZECHODZIMY –
Nikt z nas tego nie chce, ale tak już jest, że nawet najlepsze związki borykają się z mniejszymi lub większymi kryzysami. Zwłaszcza obecnie, kiedy tempo życia przyprawia o zawrót głowy. Problemy w związku są tymi, które bolą najbardziej. Zwłaszcza, gdy jesteśmy już w zaawansowanym stadium i zwłaszcza, gdy zależy nam na sobie. Bywa naprawdę trudno. Te trudności, przez które przechodzimy pokazują nam tak naprawdę, że związek to dwoje ludzi – dwa odrębne jabłka, a nie dwie połówki jednego jabłka! Będąc ze sobą dłużej nie unikniemy poważnych zmian jakie będą zachodzić w życiu naszym lub partnera, nie unikniemy przewartościowania w różnych sferach życia, nie unikniemy kłótni, rozterek, trudnych momentów. Najważniejsze, to żeby mimo wszystko zależało nam na tym, by znaleźć do siebie drogę. Znaleźć ją w nowych okolicznościach. Spróbować iść dalej. Spróbować zaakaceptować zmianę i dopiero później oceniać, czy nam z nią dobrze czy nie. Trudności, przez które przejdziemy dadzą nam siłę do dalszej wspólnej drogi.
– SZCZERA KOMUNIKACJA –
Nie ma nic gorszego niż niedomówienia, ciche dni, brak rozmowy i brak szczerego mówienia o tym, co nam na sercu leży. Mam takie poczucie, że będąc razem i chcąc być nadal razem musimy być wobez siebie szczerzy, ale nie tak na wpół szczerzy albo szczerzy wtedy kiedy nam pasuje, ale zawsze – niezależnie od tego, czy nasze szczere wyznania przypadną partnerowi do gustu czy nie. Mamy z mężem na swoim koncie takie doświadczenia, że czasami nam się coś „rozjeżdża”. Nie zawsze kierunek, w którym chce iść ta druga osoba jest zgodny z naszymi oczekiwaniami czy pomysłem na wspólne życie. Pytanie, czy jesteśmy chętni spróbować, zaakceptować, zrozumieć, coś zmienić?
Nie ma ludzi idealnych i nie ma związków idealnych, ale mamy wpływ – i to niebagatelny! – na przepływ komunikacji pomiędzy sobą, na poziom szczerości, na który potrafimy się zdobyć i na to, czym chcemy się ze sobą podzielić, a czym nie.
– SZACUNEK –
Niby to oczywiste, ale jednak… Według mnie szacunek to jedna z kluczowych wartości, które scalają związek. Przejawia się we wszystkim. Począwszy od sposobu w jaki ze sobą rozmawiamy, skończywszy na tym, jak się traktujemy – długoterminowo. Chcę tu położyć nacisk zwłaszcza na to, co dzieje się pomiędzy ludźmi z czasem, liczonym już raczej w latach. Bez szacunku dla siebie samego, partnera czy dzieci trudno budować wartościowy, dobry związek na lata.
– MÓWIENIE O SWOICH POTRZEBACH –
Może nam się to wydać bardzo egoistyczne, ale wierzcie mi lub nie, moim zdaniem mówienie o tym, czego JA potrzebuję jest kluczem do zdrowego funkcjonowania związku. Oczywiście jeśli druga strona też nam swoje potrzeby komunikuje 😉 Może wydawać się to banalne, ale nie można milczeć o tym, czego chcemy, czego potrzebujemy, co nam się nie podoba, co w nas siedzi. Milczenie rodzi niezrozumienie, a to pociąga za sobą konflikty i/lub wzajemne oskarżenia.
– ŚWIADOMOŚĆ, ŻE NIE MUSIMY BYĆ RAZEM, ALE CHCEMY –
„Chcę” – słowo klucz. Od początku naszego związku z mężem wyznajemy taką zasadę, że chcemy ze sobą być, ale nie musimy. Oczywiście teraz, kiedy są dzieci sytuacja jest bardziej skomplikowana, jednak nadal podtrzymujemy to stanowisko. I właśnie to, że mamy dzieci sprawia, że wcale nie zależy nam mniej, a bardziej, ale nie ze względu na dzieci a ze względu na życie, które ze sobą tworzymy. Mimo wszystko nigdy nie powiedziałam mojemu mężowi, że nie może odejść, tak jak on nie powiedział tego mnie. Kiedy zdecydowaliśmy się wziąć ślub cywilny w pewnych gronach naszych znajomych zawrzało. Niektórzy delikatnie podpytywali „dlaczego?”. Nie była to popularna decyzja w naszym środowisku. Pamiętam, że kiedy jedna z moich przyjaciółek właśnie w taki delikatny sposób zapytała mnie „dlaczego?” odpowiedziałam jej właśnie, że „święty węzeł” nie jest dla nas gwarancją niczego – nie w tych czasach. Udać nam się może tylko jeśli naprawdę i konsekwentnie będziemy chcieć być ze sobą, mając jednocześnie świadomość, że któreś z nas w jakimś momencie może przestać chcieć. Takie podejście wbrew pozorom dodaje nam sił.
* * *
Im dłużej jestem w związku i im dłużej mamy dzieci, tym trudniej jest ciągnąć to dalej. Wiem, że to może brutalne wyznanie, ale tak jest. Z biegiem czasu wcale nie zmniejsza się poziom trudności bycia z drugim człowiekiem. Z biegiem czasu pojawiają się nowe, często bardziej wymagające wyzwania. Z biegiem czasu zmieniamy się my i zmieniają się nasi partnerzy. Z biegiem czasu życie rodzinne też wchodzi na wyższy poziom trudności. Absolutnie nie chcę przez to powiedzieć, że nie warto, ale trzeba mieć świadomość tego, że dzielenie życia z kimś to nie słodkopierdząca komedia romantyczna, to jest życie – we wszystkich jego przejawach.
NAPISAŁA MAMA 