Gdy pojawia się dziecko, czyli związek u progu rodzicielstwa.

Na początku pierwszej ciąży nadchodzące dziewięć miesięcy oczekiwania jawiło nam się jako wieczność… Chcieliśmy żeby ten czas upłynął jak najszybciej. Pod koniec ciąży zgodnie orzekliśmy, że minione dziewięć miesięcy było nam bardzo, bardzo potrzebne. Nie tylko, by dobrze przygotować się na pojawienie się Malucha, ale także, by przygotować nasz związek na wielką zmianę, która wkrótce miała nastąpić.

Po kilku tygodniach od przyjścia na świat Iskierki okazało się, że nasze „związkowe” przygotowania niewiele miały wspólnego z rzeczywistością. W ciągu kolejnych kilku miesięcy pojawienie się dziecka zweryfikowało wszelkie braki czy niedoskonałości w naszej relacji. Potrzeba nam było pracy nad sobą i pracy nad różnymi aspektami naszego związku.

Oczywiście nie uniknęliśmy typowych potyczek. On wracał zmęczony z pracy, a ja chciałam żeby wtedy pomagał mi w domu, bo byłam wycieńczona po całym dniu z Małą. On chciał jechać na szkolenie, a ja się buntowałam, bo „cały czas jestem z dzieckiem i nie mam chwili dla siebie”. On miał ochotę na figle, a ja marzyłam tylko o tym, by pójść spać. Wisienką na torcie było karmienie Iskierki akurat, gdy wracał z pracy i codziennie witał mnie siedzącą na fotelu z dzieckiem przy piersi. Finalnie oboje byliśmy tą sytuacją zmęczeni i co tu dużo mówić – momentami nawet rozczarowani.

Na szczęście włożyliśmy w ten proces zmian sporo pracy i dochodziliśmy powoli do satysfakcjonujących obydwie strony rozwiązań. Każde z nas w różnych ważnych dla nas aspektach dawało trochę od siebie – czasem ustępując, a czasem dając więcej. Powoli zaczynaliśmy łapać równowagę i czuliśmy, że nasz związek nie tylko odzyskuje swoją dawną siłę, ale także wzmacnia się.

Przez cały ten czas kierowaliśmy się jednak jedną kluczową zasadą – jesteśmy dla siebie ważni jako partnerzy. Często bywa tak, że dziecko tak absorbuje kobietę, że na długie miesiące odsuwa ona od siebie mężczyznę. W naszym wypadku też trochę tak było, ale głównie przez te pierwsze, najtrudniejsze trzy miesiące. Jednak komunikaty o potrzebach mojego partnera nie rozbijały się o ścianę, nawet na początkowym etapie. Nie szczędziłam mu chwil bliskości – pomimo ogromnego zmęczenia. Kiedy usłyszłam o jego frustracji związanej z oglądaniem mnie każdego wieczora z dzieckiem przy piersi pojechałam zakupić sobie nowe piżamy i oczywiście komplet fajnej bielizny, także takiej, która umożliwi mi nakarmienie Iskierki. To, co mój partner mówił do mnie było dla mnie nie mniej ważne jak zaspokojenie potrzeb dziecka. Rozmawialiśmy, czasami kłóciliśmy się, ale byliśmy ze sobą. Czułam całą sobą, że nie mogę i nie chcę odtrącić mojego wówczas narzeczonego, bo więcej stracę niż zyskam. I stracić może także Iskierka. Wszak nie od dziś wiadomo, że szczęście rodziny w ogromnym stopniu zależy od szczęśliwego związku rodziców.

W zamian za to mój partner odwdzięczył się dodatkowym wsparciem, zadbał o to, byśmy w weekendy wyjeżdżali z domu tak, bym ja mogła odetchnąć. Wieczorami zabierał Iskierkę do kuchni w kołysce, żebym mogła choć dwie-trzy godziny spokojnie się przespać. Miał więcej cierpliwości i więcej zrozumienia dla moich zmian nastroju i zmęczenia.

Związek opiera się na wzajemnej wymianie. Pojawienie się dziecka nie jest przeszkodą w tej wymianie. Jest za to doskonałym sprawdzianem. Wyciąga na światło dzienne wszelkie wzorce rodzinne jakie mamy zapisane, nawet te nieświadome. Jeżeli pozwolimy sobie pozostać blisko, pomimo trudu początków rodzicielstwa, z pewnością wyjdziemy z tej sytuacji wygrani.

Jednak, moim zdaniem, bardzo dużo zależy od podejścia kobiety do związku. Można obwarować się ze swoim dzieckiem w murach zmęczenia, braku wsparcia, laktacji i wizyt u pediatry, zarzucając tylko partnerowi co robi nie tak i jak bardzo nas nie rozumie.

Ale można też zapewnić Maluchowi bezpieczeństwo i na dwadzieścia minut opuścić swoje fortyfikacje, by pobyć tylko z partnerem. Opowiedzieć sobie wzajemnie o swoich uczuciach i potrzebach. Jestem pewna, że mury nie wytrzymają „ciężaru” miłości.

O wsparcie też czasami trzeba poprosić. Może są na tym świecie ludzie, którzy potrafią czytać w myślach innych ludzi, ale jeśli Twój partner do nich nie należy to znaczy, że trzeba mu powiedzieć/przypomnieć… najlepiej jak krowie na rowie 🙂

Pojawienie się dziecka to ogromna, transformująca zmiana. Warto zadbać, by także związek zmieniła na lepsze.

Powodzenia,

Justyna