– I co zamierzasz teraz zrobić? – zapytała moja przyjaciółka.
– Nie wiem… – odpowiedziałam nieco sfrustrowana tym, że nie wiem jaką decyzję podjąć.
– Nie wiem to też jest odpowiedź. Moja babcia mawiała, że jeśli nie wiesz to znaczy, że jeszcze nie czas. – skomentowała.
Ta rozmowa miała miejsce 6 lat temu w czasie służbowej podróży do Izraela, ale pamiętam ją do dziś, a mądre słowa mojej przyjaciółki stały się dla mnie cennym drogowskazem.
Mam poczucie, że wspomniane „nie wiem” jest w naszym języku napiętnowane nieco negatywnie. Tak, jakbyśmy zawsze powinni wiedzieć. Tylko wiedza jest źródłem dobrych rozwiązań i w ogóle sprawnego funkcjonowania.
A co kryje się za „nie wiem”? Słabość, strach, brak kompetencji. A może „nie wiem” jest absolutnie naturalną częścią życia, bo składa się ono z tysięcy niewiadomych. Czy zawsze musimy wiedzieć?
Moim zdaniem nie zawsze. Tamta rozmowa otworzyła mi głowę na jeszcze jeden aspekt. Bywają momenty, kiedy naprawdę nie jesteśmy władni, by podjąć jakąkolwiek decyzję, bo brakuje nam doświadczenia czy rozeznania albo czujemy na sobie zbyt dużą presję. Czasami najlepszym rozwiązaniem jest spokojnie poczekać i możesz mi wierzyć lub nie, ale w ciągu kilku-kilkunastu dni niebo się przejaśni.
Mój mąż uwielbia sobie dywagować w obliczu wszelkiej maści niewiadomych. Potrzebuje sobie dokładnie wszystko przemyśleć i w wyniku trwającego czasami tygodniami myślenia podejmuje decyzję. Kiedyś zaproponowałam mu, by sobie odpuścił to myślenie i zaczekał. Było to dla niego karkołomne wyzwanie, ale zadziałało. Po kilku dniach odpowiedź po prostu się pojawiła.
Nie zawsze trzeba mieć nad wszystkim kontrolę. Czasami trzeba puścić wodze i z woźnicy zamienić się w pasażera, poobserwować trochę co wokół, wsłuchać się w to, co chcemy sami sobie powiedzieć.
„Nie wiem” to też jest odpowiedź.
Ślę moc,
Justyna
NAPISAŁA MAMA 