Kiedy remontowałam dom stanęłam przed zadaniem pomalowania ścian w znaczącej jego części. W jednym z pokoi ściany były dość mocno zniszczone i fachowiec zalecił położenie gładzi gipsowej, bo to ładniej wygląda. Nie zgodziłam się, bo dla mnie te ściany wcale nie musiały być gładkie.
Podobała mi się ich chropowata struktura, nierówności. W dobie perfekcjonizmu chciałoby się żeby wszystko wyglądało idealnie, ale nie wszystko musi lub może być idealnie.
Ja też nie jestem idealna, ale nie dążę do ideału. Owszem, mam w życiu autorytety, które podziwiam. Dokonuję wyborów tego, co mi się podoba lub nie. Dokonuję wyboru ideii za którymi podążam. Pracuję nad sobą. Pracuję nad moimi ograniczeniami, pracuję nad moim słabościami, pracuję nad tym, czego pragnę, ale akceptuję siebie taką, jaką jestem.
Akceptacja siebie taką, jaką jestem nie polega jednak dla mnie na poddaniu się swoim słabościom czy wadom. W wielu sytuacjach w życiu brakowało mi odwagi, by powiedzieć, co naprawdę myślę. Było to dla mnie bardzo trudne i wciąż niejednokrotnie jest, ale… nie oznacza to, że poddaję się lękom. Akceptuję swój strach, wiem, że jest mi trudno, ale otwieram buzię i mówię, co chcę powiedzieć. Jeśli nie potrafiłabym wyrazić prawdziwych myśli nie żyłabym w zgodzie ze sobą.
I jak popatrzyłam wtedy na te chropowate ściany to chciałam, żeby zostały takie, jakie są. Położenie gładzi gipsowej byłoby jedynie nałożeniem maski na ich prawdziwe oblicze, a ja nie lubię masek. Maska nie sprawia, że prawdziwa istota rzeczy znika.
Mówi się, że nikt nie jest idealny. Myślę, że to prawda. Jednak świadomość tego, co we mnie nieidealne paradoksalnie daje mi siłę, bo nie tracę energii na udawanie przed sobą i innymi, że jest inaczej, a dzięki temu mogę skupić się na tym, co dla mnie ważne.
„Długo wędrowałem, zanim doszedłem do siebie” – Tadeusz Różewicz
Akceptacji siebie Ci życzę,
Justyna
NAPISAŁA MAMA 